کد مطلب:39448 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اهل بيت

رفتار رسول الله((صلي الله عليه وآله)) با افراد چگونه بود؟

زواياي مكارم اخلاقي رسول الله((صلي الله عليه وآله)) در ميان ياران رسول الله((صلي الله عليه وآله))از علي((عليه السلام))به بهترين وجه بيان شده است چرا كه بر اساس روايات علي((عليه السلام)) خود تربيت يافته رسول الله((صلي الله عليه وآله))است.
امام حسين((عليه السلام)) روزي درباره ويژگي هاي رسول الله((صلي الله عليه وآله)) از پدرش، علي((عليه السلام))، سؤال نمود. حضرت پاسخ مفصلّي داده اند كه بخشي از آن كه به پرسش مربوط است نقل مي شود:
رسول الله((صلي الله عليه وآله)) به هريك از همنشينان خود نصيب او را مي داد به گونه اي كه همنشين او هيچ كس را نزد پيامبر از خود كريم تر و شريف تر نمي يافت.
كسي كه براي كاري بر حضرت وارد مي شد، حضرت آن قدر صبر مي كرد تا خود آن شخص از نزدش برود.
هر كس حاجتي و نيازي نزد آن حضرت مي برد باز نمي گشت مگر آنكه نياز او را برطرف مي كرد يا اگر امكان آن نبود با گفتار و صحبت او را راضي مي كرد. گشايش در رفتار و اخلاق او در ميان مردم بسط يافته بود و آن حضرت به مانند پدري براي آنان بود و در امر حق نزد وي همه مساوي بودند.
پيامبر هميشه خوشرو بود. خلقي نرم داشت و با اطرافيان برخوردي مهربانانه داشت. پراكنده كنند]افراد[ نبود و سختي و غلظت در رفتار نداشت صدا بلند نمي كرد و فحاشي نمي نمود. نه عيب جو بود و نه بسيار مداح ديگران... هيچ كس را نكوهش نمي كرد و عيب گيري نمي نمود. به دنبال معايب ديگران نبود و جز در آنچه كه اميد ثواب داشت سخن نمي گفت.


ـ2ـ
هنگامي كه سخن مي گفت همنشينان او چنان بي حركت مي ماندند كه گويي بر سرشان پرنده نشسته است، پس آنگاه كه ساكت مي شد، صحبت مي كردند در حضور او نزاع صورت نمي گرفت. هرگاه كسي سخن مي گفت ديگران ساكت بودند تا كلام او تمام شود. سخن گفتن آنان نزد حضرتش از سوي آنكه از هم به اين امر سزاوارتر بود صورت مي گرفت.
مي خنديد به آنچه كه حاضران مي خنديدند و تعجب مي كرد از آنچه حاضران تعجّب مي كردند.
برآزار شخص غريب، چه آزار در سخن گفتن بود و چه در آزار در درخواستش، صبر مي كرد. به حدّي كه اصحاب آن حضرت سعي مي كردند اين افراد را به سوي خود بكشند تا به رسول الله((صلي الله عليه وآله)) مراجعه نكند و آن حضرت را اذيت نكنند. مي فرمود: هنگامي كه حاجتمندي را ديدي كه طلب رفع نياز مي كند به او عطا كنيد و نيازش را برطرف نماييد.
آن حضرت ثنايي را نمي پذيرفت جز اين كه آن را جبران مي نمود. كلام كسي را قطع نمي كرد تا زماني كه جايز باشد. آنگاه كلام را با نهي نمودن يا برخاستن قطع مي نمود!

(بخش پاسخ به سؤالات )


ـ3ـ